De Amerikaanse staat Louisiana wisselt met Oklahoma de dubieuze titel van staat met de meeste gevangen af. Ongeveer één procent van de bevolking zit achter tralies. Als Louisiana een zelfstandig land was, zou het daarmee de grootste gevangenisbevolking ter wereld hebben. Wie in de dorpjes van deze staat rondrijdt, ziet geregeld groepen gevangenen in rode T-shirts de straten vegen. Het enige wat ontbreekt is de ketting met een loden bal aan hun benen. Niet alleen zijn de gevangenen goedkope arbeidskrachten, er wordt op meerdere manieren aan hen verdiend. Een reportage van onze correspondent Jurriaan van Eerten.

Luister hem hier bij Bureau Buitenland.

Señor Prieto is een man van weinig woorden. Wie bij hem langskomt om mescal te kopen, praat voornamelijk met zijn vrouw Blanca. Die biedt haar gasten graag een broodje worst aan en laat intussen een glas mescal rondgaan. Als de drank is goedgekeurd, pakt zij een lege plastic fles van onder het aanrecht en vraagt of ze die dan maar zal vullen. Vanuit een
jerrycan schenkt ze de transparante drank over in een metalen kan, en van daaruit in de fles. Nog één keer gaat het glas rond, om de verkoop te vieren.

In Bouillon Magazine van deze zomer publiceerden we een uitgebreid verhaal over mescal in de Mexicaanse staat Sonora

De kerkdienst begint stevig, met het zingen van de laatste strofen van psalm 139b. Uit ongeveer vierhonderd kelen klinkt het: „Zou ik niet haten, Here, die U haten? Ik haat hen met volkomen haat, tot vijanden zijn zij mij.”

Naast een McDonald’s en een Denny’s, in een omgebouwde winkelruimte, is dit de Faithful Word Baptist Church van de omstreden Amerikaanse prediker Steven Anderson. Het publiek dat deze zondagochtend in Tempe (een voorstad van Phoenix, in Arizona) voor de dienst is gekomen ziet er doorsnee uit: jong en oud, zwart en wit. Sommigen dragen shirts, anderen zijn volledig in pak. Verschillende kerkgangers dragen pistolen op hun heupen.

Lees verder in NRC

Gepubliceerd in de Nieuwe Revu #6 2019

Net na middernacht, op zaterdag 30 mei 2009, wordt Gina Gonzalez door haar man Raul Flores wakker gemaakt. Er staan politieagenten voor de deur, zegt hij. Het stel loopt langs hun 9-jarige dochtertje Brisenia Flores die op de bank slaapt – ze wilde bij de nieuwe hond zijn – en doet open. Voor de deur staan een kleine gezette vrouw en een lange magere man, allebei in camouflagepak. De man heeft een geweer en een pistool; de vrouw, die het woord voert, zegt dat de familie ervan wordt verdacht onderdak te verlenen aan voortvluchtigen.

Zodra de twee zichzelf naar binnen hebben gewerkt, schiet de man Raul Flores en Gina Gonzalez neer. Die laatste wordt in haar schouder en been geraakt, valt op de grond en doet alsof ze dood is. Liggend hoort Gonzalez haar dochter vragen waarom haar vader en moeder zijn neergeschoten. Terwijl de man rustig herlaadt, smeekt het meisje dat hij haar niet doodschiet. Dat gebeurt wel. Ook haar vader sterft.

Lezen kan via Blendle.

AJO, Arizona – Ieder jaar komen er honderden migranten om in de woestijn tussen Mexico en de Verenigde Staten door vermoeidheid en uitdroging. Naarmate de grens strenger beveiligd wordt, nemen migranten die illegaal de grens over willen steken steeds grotere risico’s. En dat in een woestijngebied waar de temperaturen kunnen oplopen tot boven de veertig graden en waar drugsbendes koning zijn. De lichamen van gestorven migranten blijven vaak liggen in de woestijn. Vrijwilligers van de organisatie ‘Eagles of the Desert’, opgericht door migranten, zoeken naar deze stoffelijke overschotten om ze te identificeren. Zo weet de familie tenminste wat er met hun vermiste is gebeurd. Een reportage van correspondent Jurriaan van Eerten.

Terugluisteren via de website van Bureau Buitenland VPRO.