Las Vegas, NEVADA – “Wooha, hebben jullie dat gezien?” Een grote zwarte man, die zichzelf later zal voorstellen als Mat Baroudi, komt enthousiast met zijn armen zwaaiend naar ons toe vanaf zijn pickup. Hij wijst naar de sterrenhemel.

“Daar, daarzo. Eerst een traag knipperend licht,” zegt hij. “Dan weet je het eigenlijk al. En het volgende moment: zoef, schoot het zo weg tot achter de bergen.”

We zijn net aangekomen op een parkeerplaats in de woestijn buiten Las Vegas. In het noordoosten hangt een bel van licht om de stad. Maar hier op deze parkeerplaats langs de snelweg, ver weg van de neonlichten en de stripclubs, de nagebouwde Eiffeltoren en de vele gokautomaten, zijn een stuk of twintig man samengekomen voor hun maandelijkse ufo-meeting: een nacht waarop ze vanuit kampeerstoeltjes urenlang naar de hemel kijken of er onverklaarbare dingen te zien zijn.

“Wat een snelheid, dat is toch onvoorstelbaar,” roept de 58-jarige Mat uit, die nog steeds extatisch is over de ufo die wij blijkbaar net gemist hebben. “Hebben jullie nog nooit van je leven zoiets gezien? Als je het eenmaal gezien hebt is niets meer hetzelfde. De gigantische indruk die het maakt om geconfronteerd te worden met hun superieure technologie, wow.”

Te lezen in de Nieuwe Revu van week 38, 2019

At 6am every weekday, dozens of children and teenagers with colourful backpacks queue at the port of entry in Nogales on the Mexican side of the US-Mexico border, each waiting for a Border Patrol officer to call them forward.

After showing proof of identification, the students walk into the United States, an impossible feat for many of their parents. Some of the students have parents who were deported, and others were born in the US while their parents were in the country with a visitor’s visa.

Read on via Al Jazeera

De Amerikaanse staat Louisiana wisselt met Oklahoma de dubieuze titel van staat met de meeste gevangen af. Ongeveer één procent van de bevolking zit achter tralies. Als Louisiana een zelfstandig land was, zou het daarmee de grootste gevangenisbevolking ter wereld hebben. Wie in de dorpjes van deze staat rondrijdt, ziet geregeld groepen gevangenen in rode T-shirts de straten vegen. Het enige wat ontbreekt is de ketting met een loden bal aan hun benen. Niet alleen zijn de gevangenen goedkope arbeidskrachten, er wordt op meerdere manieren aan hen verdiend. Een reportage van onze correspondent Jurriaan van Eerten.

Luister hem hier bij Bureau Buitenland.

Señor Prieto is een man van weinig woorden. Wie bij hem langskomt om mescal te kopen, praat voornamelijk met zijn vrouw Blanca. Die biedt haar gasten graag een broodje worst aan en laat intussen een glas mescal rondgaan. Als de drank is goedgekeurd, pakt zij een lege plastic fles van onder het aanrecht en vraagt of ze die dan maar zal vullen. Vanuit een
jerrycan schenkt ze de transparante drank over in een metalen kan, en van daaruit in de fles. Nog één keer gaat het glas rond, om de verkoop te vieren.

In Bouillon Magazine van deze zomer publiceerden we een uitgebreid verhaal over mescal in de Mexicaanse staat Sonora

De kerkdienst begint stevig, met het zingen van de laatste strofen van psalm 139b. Uit ongeveer vierhonderd kelen klinkt het: „Zou ik niet haten, Here, die U haten? Ik haat hen met volkomen haat, tot vijanden zijn zij mij.”

Naast een McDonald’s en een Denny’s, in een omgebouwde winkelruimte, is dit de Faithful Word Baptist Church van de omstreden Amerikaanse prediker Steven Anderson. Het publiek dat deze zondagochtend in Tempe (een voorstad van Phoenix, in Arizona) voor de dienst is gekomen ziet er doorsnee uit: jong en oud, zwart en wit. Sommigen dragen shirts, anderen zijn volledig in pak. Verschillende kerkgangers dragen pistolen op hun heupen.

Lees verder in NRC

Gepubliceerd in de Nieuwe Revu #6 2019

Net na middernacht, op zaterdag 30 mei 2009, wordt Gina Gonzalez door haar man Raul Flores wakker gemaakt. Er staan politieagenten voor de deur, zegt hij. Het stel loopt langs hun 9-jarige dochtertje Brisenia Flores die op de bank slaapt – ze wilde bij de nieuwe hond zijn – en doet open. Voor de deur staan een kleine gezette vrouw en een lange magere man, allebei in camouflagepak. De man heeft een geweer en een pistool; de vrouw, die het woord voert, zegt dat de familie ervan wordt verdacht onderdak te verlenen aan voortvluchtigen.

Zodra de twee zichzelf naar binnen hebben gewerkt, schiet de man Raul Flores en Gina Gonzalez neer. Die laatste wordt in haar schouder en been geraakt, valt op de grond en doet alsof ze dood is. Liggend hoort Gonzalez haar dochter vragen waarom haar vader en moeder zijn neergeschoten. Terwijl de man rustig herlaadt, smeekt het meisje dat hij haar niet doodschiet. Dat gebeurt wel. Ook haar vader sterft.

Lezen kan via Blendle.