Gepubliceerd in het SNP – Magazine van december 2014, in rubriek ‘Op Reis Met…’

IJsland. Voor veel mensen klinkt het misschien niet als de ideale vakantiebestemming: kale rotsen en pakken sneeuw, vijftien graden in de zomer, kilometerslange lavavelden waar geen boom of struik kan groeien en verlaten dorpen langs steile rotskusten, waar een stuk of tien vissers en schaapherders wonen. Maar voor mij was het precies de reden om een sollicitatiebrief naar SNP te sturen. De zomer die ik als reisleider in IJsland had doorgebracht voor een andere, kleine organisatie smaakte namelijk naar meer. 

Praktijktraining in de Ardennen

SNP trok mij omdat zij hun reisleiders niet zomaar met een pakket stukgevouwen kaarten en een onduidelijke routebeschrijving op pad sturen. Zij bieden een training voor reisleiders aan, waarin uiteenlopende onderwerpen als weerkunde en buitensport-EHBO worden behandeld, met als afsluiter vijf dagen praktijktraining in de Ardennen. Of wat te denken van een route lopen waarvan je ‘s avonds de GPS coördinaten in je hoogtekaart hebt geschreven, terwijl je scenario’s naspeelt. Van de lastige klant tot een open botbreuk.

Daar stond ik dan tijdens een miezerige ochtend in België een groep van vijftien andere aspirant-reisleiders naar een kloof te leiden, terwijl drie ervaren reisleiders over mijn schouder meekeken. Bij de eerste afslag liep ik al verkeerd en werd door trainer Erik glimlachend de goede weg gewezen. “Ahum… de kloof is daar… dit is nog geen deel van de wandeling.”

Daarnaast wordt er ook van je verwacht dat je nog iets weet te vertellen over de omgeving. Dus had ik me van tevoren op internet ingelezen over de Belgische Ardennen, zodat ik een samengeraapt verhaal kon vertellen over het Hercynische gebergte, dat hier honderden miljoenen jaren geleden ontstond omdat de aardplaten tegen elkaar drukten.

Bruikbare tips

Toen ik eenmaal met groepen op weg kon was ik blij dat ik de training had doorlopen. Een aantal tips bleken erg bruikbaar, zoals de pauze inlassen tijdens de wandeling wanneer je je oriëntatie moet hervinden. Afgelopen zomer hield het pad in de IJslandse bergen plotseling op, terwijl er in de wijde omtrek geen rood paaltje zichtbaar was. Iedereen ging beschut achter een rotsblok lunch eten, terwijl ik op onderzoek uitging. Na even zoeken bleek dat we vlak daarvoor een afslag hadden gemist. Dus kon de tocht verder zonder dat de groep last van het oponthoud had. Een andere tip was om altijd materiaal mee te nemen voor tijdens het praatje ‘s avonds over de komende dag. Vorig jaar in Tsjechië had ik verschillende gedichten van bijvoorbeeld Milan Kundera en Václav Havel uitgeprint, tijdens de IJsland reis natuurlijk een boek over de saga’s. Het hoeft niet veel te zijn, maar juist die kleine verhalen brengen een land tot leven.

En ook toen SNP afgelopen september op een avond belde om te vragen of ik de volgende dag een reis in Italië wilde overnemen, aangezien een collega-reisleider onverwachts terug moest naar huis, had ik veel aan de training. In het vliegtuig naar Napels moest ik me nog inlezen over het gebied en wandelingen voorbereiden, maar met kompas en goede wandelkaarten op zak weet ik nu in principe overal de weg.

Gelukkig was de training uiteindelijk wel een karikatuur van de werkelijkheid. Dat je een weg door een struikgewas zoekt, terwijl je een gespeelde ruzie tussen groepsgenoten oplost, iemand in stabiele zijligging legt en intussen half college over tektonische platen geeft, nee, dat komt in de realiteit toch niet zo vaak voor.