Antonio Palomar weet wat het betekent om afgelegen te wonen. Als chauffeur in de enige ambulance van de provincie Soria kent hij de afstanden en de staat van de wegen. Vanaf het moment van de melding tot het ziekenhuis kan zo anderhalf uur tot zelfs twee uur duren: eerst moet de ambulance bij het dorp komen, vervolgens naar een van de weinige ziekenhuizen in de stad. De 43-jarige Palomar heeft hierover legio anekdotes, die allemaal neerkomen op: hoe langer de rit naar een ziekenhuis, hoe kleiner de overlevingskans.
Voor de timide Palomar – leren jasje, grijze haren en ogen die vriendelijk glinsteren boven zijn mondkapje – waren de beloftes van politici in de afgelopen decennia dan ook geen abstract verhaal. Hij hoorde de twee grote partijen van Spanje, het conservatieve PP en het sociaal-democratische PSOE, vertellen dat de infrastructuur verbeterd zou worden. Al jaren staat een nieuw ziekenhuis op de planning voor Soria, voor bestralingsbehandelingen van kankerpatiënten. Maar de eerste steen is nog altijd niet gelegd. Intussen ziet Palomar een volgende generatie jongeren naar steden als Madrid en Barcelona trekken, vanwege gebrek aan toekomstperspectief. Voor veel inwoners van Soria voelt het als een natuurfenomeen waaraan niets te veranderen is, zoals de rivieren in de droge zomers afslanken in deze woestijnachtige hoogvlakte.