Het is een terugkerend item in de Spaanse kranten: een zoekopdracht op Idealista – het plaatselijke Funda – om te zien wat je kan huren voor een bedrag à zeshonderd euro in de grote steden. Een paar schamele advertenties van donkere hokjes met hoogslapers verschijnen. Afgezet tegen het minimumloon van duizend euro, wordt al snel duidelijk hoe rampzalig ontoegankelijk de huurmarkt voor veel Spanjaarden is geworden. Economiehoogleraar José García Montalvo is dan ook de laatste om te ontkennen dat Spanje een probleem op te lossen heeft. De vraag is wat hem betreft vooral: hoe?
Als co-auteur van een studie naar de Catalaanse Woningwet die werd ingevoerd in september 2020 met het doel huurprijzen te verlagen, liet Montalvo afgelopen week veel stof opwaaien. De conclusie was kort samengevat: de wet deed een groot deel van de huurprijzen juist stijgen. Doordat huurprijzen een maximum kregen in gewilde delen van de stad, haalden verhuurders in het hogere segment hun woningen uit de markt. De verhuur leverde hen niet meer genoeg op. Als gevolg daarvan daalde het totale woningaanbod, waardoor de huurprijzen in het lagere huursegment en buiten de zone van de maatregelen zijn gestegen.