Het is hét moment van de dag. Rond het middaguur druppelen de bewoners één voor één de bar binnen. Een glas rode wijn, een klein flesje bier; na een rustige ochtend moet barvrouw Rebecca Tome Marchel nu opeens in actie komen. Al gauw gonst het aangenaam van de gesprekken in het lokaal. Een rij mannen met grijs haar zit op de barkrukken ontspannen te praten. Bij de ingang staat een groepje, buiten zitten nog wat mensen aan een tafel in de schaduw van het bladerdek zodat ze geen last hebben van de brandende zon. Iedereen die eens in Spanje geweest is, zal het tafereel herkennen: oudere mannen én vrouwen, die zijn neergestreken om in alle rust bij te praten.
“Hier heb je altijd aanspraak”, zegt de 76-jarige Antonio Gonzalez. Vrijwel dagelijks schuift hij voor de lunch even aan, altijd voor een flesje bier, “niets wilds”. De bar heeft een belangrijke sociale functie, en daar is Gonzalez zich donders goed van bewust. Hij was hier immers zelf 33 jaar lang de eigenaar, en zag hoe dagelijks ouderen vanuit de stilte van hun huis naar zijn terras kwamen. “Het zal het weer ook wel zijn”, zegt hij. “In Spanje is het altijd aangenaam om eruit te gaan. Het zonnetje schijnt, dan wil je naar buiten.”