Het belangrijkste is goed te kijken. Simpelweg staan en de horizon afturen: naar de bergen in de verte en de kleine dorpjes, naar de wegen die langs de bergwanden kronkelen en de uitgestrekte bosgebieden in de vallei. En goed kijken, dat heeft Vasco Costa wel geleerd in de 34 jaar die hij in deze afgelegen wachttoren heeft doorgebracht, in een rond metalen kamertje met een doorsnede van een meter of drie.
Waar de leek voorbij een heuvel een opklimmende rookpluim zou vermoeden, weet Costa dat het niets meer is dan een wolk stof, veroorzaakt door werkzaamheden aan een nieuw treinspoor. Of neem die andere rookpluim, daar aan de horizon honderdtachtig graden de andere kant op, daarvan weet hij dat het een fabriek is. Het valt zonder overdrijven te zeggen dat Costa iedere boom en iedere uitstekende rots in het landschap rondom de toren weleens heeft bekeken in al de jaren dat hij hier als brandwacht voor de Portugese Nationale Garde (GNR) werkt.