“Het is allemaal leuk en aardig, die progressieve strijd voor ecologie en feminisme. Maar wat ik me nu afvraag: hoe kan het dat we vastlopen? Hoe kan het dat het kapitaal nog steeds wint en de arbeider het telkens weer moeilijker heeft? Moeten we daar niet voor strijden?”
Het is de eerste van de publieksvragen, die veel te lang duren om allemaal hier op te schrijven. In dit zweterige debatzaaltje worden de vragen namelijk op écht communistische wijze ellenlang uitgesponnen – sommige duren tot tien minuten en zijn daarmee eerder complete lezingen. Maar de Spaanse minister van consumptie Alberto Garzón – actief lid van de communistische partij – luistert geduldig naar alles wat zijn ‘kameraden’ te zeggen en te vragen hebben over de linkse regering waar hij de afgelopen jaren deel van heeft uitgemaakt.
We zijn hier namelijk op het festival van de Spaanse Communistische Partij (PCE): een jaarlijkse bijeenkomst waar de positie van de arbeider besproken wordt en waar gefantaseerd wordt over de revolutie.