Een traditionele gemeenschap van Native Americans in Louisiana moet zijn eiland verlaten vanwege kusterosie en de stijgende zeespiegel.
Voor Bureau Buitenland van de VPRO maakte ik samen met Eline van Nes dit multimedia-verhaal. Bekijk het online:
http://download.omroep.nl/vpro/buitenland/het-verdwijnende-eiland/
De Tohono O’Odham is een indianenstam van wie het grondgebied tussen de Verenigde Staten en Mexico ligt. Ongeveer honderd kilometer grens loopt dwars door hun reservaat. Veel Tohono O’Odham proberen te overleven als boer, maar dat is niet makkelijk omdat zij gemangeld worden tussen drugskartels aan de ene kant, en de grenspolitie aan de andere kant. Nu president Trump een muur wil bouwen door hun land zonder hen daarbij te betrekken, zijn ze woedend. In het verleden zijn ze al verraden door de regering van de Verenigde Staten.
Toen Tijuana plaats voor hen maakte in opvanghuizen, kregen de vanuit Amerika gedeporteerde Mexicanen hoop. Jarenlang woonden ze in een betonnen geul in Tijuana, onder de voetgangersbrug vlakbij de grensovergang. Door die betonnen geul sijpelt meestal een stroom rioolwater, die alleen af en toe de oceaan in spoelt wanneer het hard regent in de bergen. Op die dagen staat aan de andere kant van de grens, in het Amerikaanse San Diego, de rode vlag op het strand omdat het water te vervuild is om in te zwemmen.
De geul, die in Tijuana el canal heet, is een beruchte plek: iedereen weet dat daar verslaafden en verschoppelingen wonen. Met oude pallets en stukken landbouwplastic bouwden de gedeporteerde Mexicanen ook hun woningen in de geul, van waaruit ze ’s ochtends de stad in liepen om bij stoplichten auto’s te wassen, waarmee ze op een goede dag honderd peso verdienen – een euro of twee. Het is een van de weinige dingen die ze kunnen doen in deze grensstad. Het Amerika waar zij jaren gewoond hebben is onbereikbaar, hoewel vanuit el canal de grens zichtbaar is. Het Mexico waarin ze terechtgekomen waren was onbegrijpelijk, omdat ze er al veel te lang niet geweest waren of omdat ze uit een compleet andere hoek van het land komen, waar het vaak te gevaarlijk is om naar terug te keren.
In de nasleep van de verwoestende bosbranden in Californië blijft het aantal doden en vermisten stijgen. Naast de 74 getelde doden wordt er gesproken over ruim duizend vermisten. Voor hulpdiensten en gemeentes is het echter lastig om nauwkeurige getallen te geven, omdat niemand precies weet wie er in een stad woont in Californië.
In tegenstelling tot in Nederland, schrijven inwoners van Californië zich niet in bij hun gemeente. Het getal van 27.000 inwoners in Paradise, de zwaarst getroffen stad, is een inschatting die is gebaseerd op een cijfer uit 2010. Toen telde het United States Census Bureau bij zijn tienjaarlijkse volkstelling 26.218 mensen in Paradise.
Nogales, Mexico – Francisco “Panchito” Olachea drove up to the port of entry to the US in Nogales, Mexico last Wednesday in a four-by-four Suzuki with a broken windshield and worn-out tires.
The 57-year-old nurse, dressed in light blue scrubs with a stethoscope hanging around his neck, walked up to a small group of families waiting to speak to US immigration officials about their case for asylum.
Lourdes Gonzales was sitting with her son and daughter on a pair of old blankets with two duffel bags full of her belongings next to her.
Gepubliceerd in Haags Straatnieuws
TUCSON, Arizona – “Ik zal altijd eerst voor hem zorgen, dan pas voor mezelf”, zegt de 56-jarige Wallace terwijl hij zijn pitbull Marmaduke een aai over zijn hoofd geeft. “Als ik geld heb koop ik daarmee iets voor hem, dan pas voor mezelf. Of stel dat we steak krijgen, dan zou hij daar als eerste van mogen eten. Maar ja, dat laatste gebeurt natuurlijk sowieso niet. Haha.”
We zijn in een stadspark in Tucson, waar Wallace en zijn vriendin Abby allebei met hun honden in de schaduw van een mesquite boom zitten. Ook al is het midden november, de zon is nog altijd onverbiddelijk warm overdag. Achter zich heeft het dakloze stel een karretje staan waar hun bezittingen in zitten: een stuk plastic om op te zitten, een zak hondenvoer, een thermosfles met koel water en uiteraard dekens om de nachten buiten mee door te komen.
Gepubliceerd in de Nieuwe Revu op 8 februari 2018
DENVER, Colorado – De vier vrouwen wachten achter de deur van het kantoor. Vanuit de gang komt John Green aangelopen in een kogelvrij vest, een pistool in zijn hand. Zodra hij de deur openzwaait, slaat een van de vrouwen hem vanaf de zijkant tegen zijn borst, waarna ze zijn arm met het vuurwapen grijpt en hem in een armklem naar de grond brengt. De andere vrouwen springen direct bovenop hem en beginnen te slaan en te schoppen, op zijn rug en tegen zijn benen, totdat Green zich vastgeklemd op de grond overgeeft. De vrouwen staan giechelend op, een van hen excuseert zich als ze hem te hard heeft geslagen. Maar dat wuift Green weg. Hij kan wel tegen een stootje; hij geeft dezelfde training ook aan SWAT-teams en politieagenten.
‘Active shooters verwachten geen weerstand,’ zegt de 36-jarige Joe Deedon, die toe heeft staan kijken. ‘Wat de meeste schutters verwachten is dat iedereen gillend voor ze wegrent, waardoor ze een gevoel van macht krijgen. Er is dus een element van verrassing wanneer je naar hun wapen grijpt. Het kost een aanvaller drie tot vijf seconden om te reageren. Daar ligt je kans.’
Gepubliceerd in Trouw op 5 februari 2018
In Cambodja zijn tien toeristen opgepakt, onder wie de 22-jarige Job uit Haarlem. Ze hebben ‘pornografische’ dansen uitgevoerd vlakbij heilige tempels. De foto’s tonen inderdaad een halve orgie, met kleren aan. Vooropgesteld: ik hoop dat ze snel de Cambodjaanse bak uit mogen. Het jaar cel dat ze boven het hoofd hangt is niet best. En eigenlijk bezocht Job alleen een wild feestje.
De Cambodjanen lijken vooral een statement te willen maken. Laten zien hoe hoog de instanties de heersende traditionele waarden hebben zitten. Een beetje zoals politici in Nederland zich opeens heel heftig uitspreken over normen en waarden om stemmen te winnen. Denk aan premier Rutte met zijn ridicule doe-maar-normaal-brief in de aanloop naar de vorige verkiezingen.
Tucson, Arizona – Josh had never felt so angry. A small remark made by his wife triggered an argument that turned into something bigger and, before he knew it, he had smashed and broken his Xbox games console and terrified his wife.
They’d argued a lot since he had returned from military deployment, so she already knew that he was going through a difficult time. But that day was particularly bad and the 31-year-old army veteran was charged with domestic violence after their neighbours called the police.
Gepubliceerd in Het Parool op 17 juli 2017